هنگامی که ذرات ویروسی به سطح ماسک نانو سینا می رسند و از بین نمی روند، می توانند به پارچه ماسک نفوذ کنند.
این به یک جمع کننده میکروارگانیسم در یک ریزمحیط گرم و مرطوب تبدیل می شود به همین دلیل، نانوذراتی که ویروس را هنگام عبور از ماسک غیرفعال می‌کنند، می‌توانند قطرات استنشاقی بازدمی را همانطور که اخیراً پیشنهاد شده است، از قبل ضدعفونی کنند.
گرافن و اکسید گرافن می‌توانند آلودگی محلول‌های حاوی SARS-CoV-2 را هنگامی که از طریق منسوجات (پنبه و پلی‌اورتان) که با این نانومواد عامل‌دار شده‌اند فیلتر شوند، کاهش دهند.
ادغام گرافن در پارچه ها همچنین می تواند استحکام مکانیکی، مقاومت در برابر شعله، رسانایی، مقاومت در برابر سایش و محافظت در برابر اشعه ماوراء بنفش را بهبود بخشد.
به نظر می رسد پوشش های پلیمری پلی اتیلن ایمین باعث چسبندگی برگشت ناپذیر ذرات ویروسی بر روی سطوح شده و باعث آسیب ساختاری ویروسی می شوند.
به طور خاص، ذرات ویروس از طریق فعل و انفعالات الکترواستاتیک و آبگریز به پوشش‌های پلی‌کاتیونی آبگریز می‌چسبند و نشت RNA ویروسی از ذرات ویروسی رخ می‌دهد که ناشی از آسیب به ساختار ویروسی است.
احتمالاً، همانطور که با وزیکول‌های لیپیدی مدل مشاهده شد، پس از برهمکنش با پلی‌کاتیون‌ها، جداسازی جانبی و فلیپ فلاپ فسفولیپیدها می‌تواند غشای پوشش ویروسی را سیال کرده و قایق‌های لیپیدی دستور داده شده را مختل کند.
به طور مشابه، نانوالیاف کیتوزان چهارتایی شده، به لطف بار مثبت و آبگریزی، فعالیت ضد ویروسی را در تماس نشان می‌دهند.
به طور کلی، پوشش های پلی ساکاریدی ضد ویروسی که موکوپلی ساکاریدهای پاتوژن را شناسایی می کنند، می توانند به عنوان یک راه حل سازگار با محیط زیست برای بهبود فعالیت ضد ویروسی ماسک مورد استفاده قرار گیرند.
اخیراً بررسی‌های جامعی در مورد فناوری‌های نانو که می‌توان از آنها علیه ویروس‌ها بهره‌برداری کرد، منتشر شده است.
امکانات ارائه شده توسط فناوری نانو بی پایان است با این حال ما می خواهیم یک نگرانی مهم را که توسط هوانگ و همکاران در مرحله اولیه اضطراری مطرح شده است، تکرار کنیم: ترکیب قطرات تنفسی آلوده کننده.
